Aslında en kötüsü ki bence kötü, olabilir dediğin, olacağını bildiğin bir şey olduğunda haddinden fazla üzülmek. Buradaki had kimin bilemiyorum, yani kişinin kaldirabilecegi yükün haddi mi yoksa gerekenin fazlasının haddi mi neyse. Sonuçta kehanetler kendini gerçekleştirir. Bazen mutlu olduğumuzu kehanet ederiz, bazen her şeyin boka sarıp yalnız kalacagimizi ongoruruz.

Sonuç: bilgi, sonuçların bilgisi bizi mutlu etmez. Bazen baliklar ölür, bazen insanlar ayrılır.

Sonuç yalnızlık baki kalır.

Ustelik yılbaşında o tatlı beyaz şaraptan 2şişe alıp tek başıma sarhoş olacağım kimse mani olmazsa.