tek kelimeyle bu çalıyordu dün zihnimde. nasıl bir ruh haline girmektir o.. yaşanan en anlatılamayan anlardan biri oldu dün. öyle giden insanların ardından yaşanan hüzün vardı yine havada, içimde bir yerde, özlem dolu.
 hafta içi neredeyse her gün tıp fakültesine gidiyorum psikiyatri bölümüne. Çünkü bi tez yürütüyoruz.  dün de koridorda oturmuş hastanın görüşmeden çıkmasını bekliyordum. Sonra koridorda bekleşen bir grup stajyer vardı gülüşüp duran sesler yükseliyordu sanki ö. de oradaymış ve karşıma çıkacakmış gibi attı kalbim. Aslında unutma diye bir şeyin olmadığını anladım ben. O hissi başka şekilde açıklayamıyorum. Görsem nasıl olurdum, nereye saklanirdim kim bilir, o yoktu karşıma çıkmadı ancak ikizleri gördüm sonra onlar beni fark etmediği halde. Böyle yoğun duygular gözlerimi doldurdu anında, yanlış anlarda zamansız yaşanan şeyler.. Aslında dökülmüyor kelimelere. Hisleri unutamiyorsun.