Kafam hiç çalışmıyor sevgili günlük.
Final haftasında bu kadar boktan bir modda olmak, anlamsizca aldığım dersler, koca bir dönem boşuna derslere gidip gelmiş olmam, bunların yanında salak salak depresyon triplerim dışında bok gibiyim hala. Ulan diyorum ben hiçbir dönem böyle değildim. Neden neden neden bu bölüme geldim ve buraya . Zorlamasam da aklımda kalan bilgilerle bile idare edebiliyordum. Şimdi olmuyor eskisi gibi. Zorlaşıyor, aşağılık duygusu yaşadıkça potansiyelden de çalınıyor.
İnsanlardan uzak durmak istiyorum bir müddet. Kafamda kocaman soru işaretleri var kim bu insanlar diye... Herkesle görüşmeyi kesiyorum, kestim. konuşacak derdimi anlatacak halim kalmamış. Beni duymalarini da istemiyorum kimseyi duymak da. Okusam hep kimseyi duymadikca. İç sesimde konuşsa üstadlar. Tezer özlü okusam orhan pamuk okusam, bi de nilgün marmara. İntihar hakkında epey şey merak ediyorum. Ben insanların algıladığı gibi algilamiyorum gerçekleri. Huzur çok farklı yerlerde biliyorum, nereye gitsen yaratabilirsin huzurunu, uzakta değil. Biraz rahatlamaya ihtiyacın var, güzel şeyler yaratmaya.
Kendi cümlelerini bulmaya ihtiyacın var. Farklı olmaya..