psikolojik savaş

yaptığımız en iyi psikolojik savaş, küsmek der metin üstündağ.

ben, bana bulaşılmadıkça pek kötü bir insan sayılmam, nankör hiç değilim. ama bıktım.

evde yaklaşık 40 gün önce olanlardan sonra, pınara zaten iyi duygular beslemezken, iyice kötü olmamak adına uzak duruyorum ondan. kendimce, birnevi küstüm. psikolojik savaş, onun açısından nasıl sonuçlanıyor bilemiyorum ki hiç bilmek istemiyorum, ben etkilenmiyormuş gibi görünüp içten içe kafayı yiyorum. umrumda değil diyerek yalan söyleyemem çünkü her odaya girdiğimde değişmiş şeyler beni çileden çıkarıyor. onlarca kez söylenmiş yapma etme cümleleri, solan çamaşırları yıkama, kirli sepetime dokunma vs. zilyon tane saçmasapan cümle. aşamıyoruz, vazgeçmiyor. çaresiz hissettiniz mi hiç? elinizden bir şey gelmediği durumlar oldu mu? öylesine çirkin, taş gibi kaya gibi bir kalbe karşı sabrınızı sınadınız mı? ne söyleyeceğiniz lafların ne de şiddetin işe yaramayacağını düşündünüz mü? beddua bile etmiyorum ben. bir an önce yollarımızın ayrılmasını, bu evin bana kalışını istiyorum. gerçekten dayanılmaz bir hal alıyor ya gebersin diyemiyorsun, vazgeçiremiyorsun, içindeki kuşkuyu ve endişeyi söküp atamıyorsun. giderek daha rahatsız oluyorsun. ne yapabileceğini ve daha ne kadar dayanabileceğini bilemiyorsun. aslında ölmek istiyorum.