neyim var benim??
kimseyle iletişmek istemiyorum ama yapmak istediğim şeyler de var. bu döneme dair planlar..
ama şu an pek odamdan çıkmak istemiyorum. iştahım yerinde ve delirdiğimi de düşünmüyorum. her zamanki huysuzluklarım. gerçi bağğğzı şeyler aklıma geldiğimde içimden ağlamak geliyor ve kendimi tutamıyorum. bu haftada 4-5 kez olabiliyor. yoksa gündelik hayatımı  çok normal devam ettiriyorum. kimseyle flört etmiyorum. aslında bikaç insan var ancak kimseyi istemiyorum. 100 gün sonra amerikada çok güzel bir hayata başlamayı istiyorum. parayı hazırlamış babam ama vize işleri var işte bi de, hala kesinleşmedi işte. neyse o heyecanlar da gelip geçicek umarım güzel bi şekilde sonuçlanarak. bir psikolog olmayı öğrenmek kendine müdahale etmeyi gerektiriyor benim anladığım kadarıyla. hatta en çok 'anladığım kadarıyla' ile başlayan cümleler kurarak, 'önyargısız' bakmayı bilen, 'ahlaki yargıları' tarafsızlığın önünde tutmayan, kişiye ne yapacağını söylemeyen ama kendi tercihlerini yapmasını sağlayan, bi de danışanın söylediklerini evirip çeviripi geri aktaran insanüstü kişilik. şimdi ben bunları içselleştirmeye çalışırken tabi ki bazı şeyleri de aşmam gerekiyor. mesela sorunları dışsal sebeplere bağlamaktan vazgeçme, çözüm odaklı davranmak filan..

tam bunları yazarken pınar mesaj atıyor ama uçak biletini gidiş alsak sadece diyor.. götlük yapıyor da şimdi ben ne yapayım. çözüme odaklanıyoruz. sakin oluyorum falan. hay adaletine dünya! hay hayallerinle oynayanların aklına..