Mutluluk siradanlikta mi sakli? Sıradan, normal bir hayat yaşadığından insan beklentiler belli bi düzeyde kalıyor ve her şey yolunda. Koreli bi abi var, taekwondo hocası, aileyle mutlulugu eslestirmis kalabalık da bir aile kurmuş, tahminen geleneksel rollerle hayatını sekillendirmis ve inanılmaz sevgi dolu. Sevgi olduğunda birçok şeyin üstesinden gelineceğini kanıtlamış, ve öğüt veriyor: evlenin. Sevgi diyor önce aileden başlar. Aileden gördüklerin sana yeni bi aile kurmak için imkanlar tanır ve sen de hayat arkadaşınla yeni bir aile kurup o sevgiyi çocuklarına aktarirsin. Bu bir kadın ve bir erkek arasında oluşur, sevgi birçok parçayı içinde barındırır ve hayatta mühim olan bu parçaları bir araya getirip mutlu olmaktır. Birbirini tanımaya başlayarak girdiğiniz yolda evlilik,  çocuklar, yaşananlar ve birbirinize gösterdiğiniz anlayış, paylaşım birbirinizi daha çok tanımanıza ve daha çok sevmenize yol açar.
Tanışma hikayelerini anlatırken bile gözleri parlıyor youngdak abimizin. Te dünyanın öteki ucundan yasanan hikayeleri dinlemek de benim gözümü yaşartıyor..
Aslında bu geleneksellik normal hayatları doğuruyor bana kalırsa, ve anladığım kadarıyla sıradışı hayatlara yer vermiyor ve kendi içinde bir mutluluk illüzyonu yaratıyor.

Travel it leaves you speechless then turns you into a storyteller

yolla ilgili şeyler hoş geliyor hep. kaçış hep iyi geliyor iyi edemediklerimize. oysa mücadele ruhumuzda yok. var da kalmakla mücadelemizde baştan yeniğiz, kalamıyoruz.

dürüst olmak gerekirse majör depresyon dedikleri bozukluğu yaşamışım dönem dönem, uzun uzun. sık sık intihar düşünceleri, yalnızlık düşünceleri.. baya kötü günler geçirdiğimi hatırlıyorum şu an o belirtilerin yokluğunda hissettiğim mutlulukla. mesela şu an kimse için duyduğum gereksiz sorumluluk hissinin gerginliği yok üzerimde. yalnızım hakikaten, dokunuşlar eksik kalıyor falan iyice.

aslında şu an yapmam gereken biraz planlı bir şekilde çalışmak sadece. sınavlara zamanında çalışmak, öğrenebildiğim kadar çok şey öğrenmek. zamanı verimli geçirmek istiyorum amerikaya gidene kadar.. bu senem de boş geçmesin. 

zihnim de bomboş amk. düşünemiyorum ki yazayım. aslında çok konuşan insanları kıskanıyorum çoğu zaman. çok da sevmiyorum gerçi, susmayı erdem sananların geldiği bir yerden geliyorum ben de. aslında düşününce zamanım güzel geçiyor. staja gidiyorum, dersleri dinlemeye çalışıyorum. kızlarla ders aralarında takılıyoruz fena geçmiyor, hiçkimse olmamasındansa seni tenefüse çıkartacak birileri olması güzel. hayatıma kimseyi almadığımdan ve bugün flört tekliflerini bile reddettiğimden olacak çok boş vaktim var. bütün taekwondo derslerine gidiyorum. aslında bir gün amerikan kızları evde ağırlamam gerekiyor ama nasıl hazırlık yapıyım, ne zaman gelsinler bir türlü kestiremediğimden çağırmıyorum. zaten kimseyle bi şey yapasım da gelmiyor ama yapsak iyi de olur bi yandan falan filan.

7-8 mart antalya gezim de aile ilişkileri babında annemle babamı anlamak adına bana çok şey kattı. 

kurumda hep ççocuklarla muhattap oluyorum, bugün de 12 mart. bi seminere gittik, anababalara oyun terapisi eğitimi ile ilgili, bir anaokuluna, hem de baya lüks. işte güzel güzel akıllı veletler. hiç kabarmayan analık damarım kabarmıyor arkadaş. allaam nolur bugünkü aklımda bana mantıklı gelen bu çocuksuzluk fikrim hiç değişmesin. maceracı olayım, dünyayı tanıyayım, bunun için hep harika fırsatlarım olacak ve ben onları değerlendireceğim. 

Seni seviyorum ama yaptığın davranışı sevmiyorum diyebilmek..
Koşulsuz bir şekilde kişiye ihtiyacı olan sevgiyi vermek.
Ulan gündelik yaşamımız ne boktan ihtiyaçlar yüzünden. Sevgisizlik yüzünden. Ben genel olarak kimseyi sevmiyorum bence.

neyim var benim??
kimseyle iletişmek istemiyorum ama yapmak istediğim şeyler de var. bu döneme dair planlar..
ama şu an pek odamdan çıkmak istemiyorum. iştahım yerinde ve delirdiğimi de düşünmüyorum. her zamanki huysuzluklarım. gerçi bağğğzı şeyler aklıma geldiğimde içimden ağlamak geliyor ve kendimi tutamıyorum. bu haftada 4-5 kez olabiliyor. yoksa gündelik hayatımı  çok normal devam ettiriyorum. kimseyle flört etmiyorum. aslında bikaç insan var ancak kimseyi istemiyorum. 100 gün sonra amerikada çok güzel bir hayata başlamayı istiyorum. parayı hazırlamış babam ama vize işleri var işte bi de, hala kesinleşmedi işte. neyse o heyecanlar da gelip geçicek umarım güzel bi şekilde sonuçlanarak. bir psikolog olmayı öğrenmek kendine müdahale etmeyi gerektiriyor benim anladığım kadarıyla. hatta en çok 'anladığım kadarıyla' ile başlayan cümleler kurarak, 'önyargısız' bakmayı bilen, 'ahlaki yargıları' tarafsızlığın önünde tutmayan, kişiye ne yapacağını söylemeyen ama kendi tercihlerini yapmasını sağlayan, bi de danışanın söylediklerini evirip çeviripi geri aktaran insanüstü kişilik. şimdi ben bunları içselleştirmeye çalışırken tabi ki bazı şeyleri de aşmam gerekiyor. mesela sorunları dışsal sebeplere bağlamaktan vazgeçme, çözüm odaklı davranmak filan..

tam bunları yazarken pınar mesaj atıyor ama uçak biletini gidiş alsak sadece diyor.. götlük yapıyor da şimdi ben ne yapayım. çözüme odaklanıyoruz. sakin oluyorum falan. hay adaletine dünya! hay hayallerinle oynayanların aklına..