üff nasıl zamanlar geçip gidiyor..
bazen yaşamın kendisine katlanmak çok zorlaşıyor. geçen hafta en korkunç dönemlerden birini geçirdim. yanımda kimseyi isteyemedim, istediklerim yoktular. kafalar çok karışıktı. birilerine bağımlı yaşamak size asla mutluluk getirmiyor arkadaşlar kesin bilgi. düşünceler insana bu kadar zarar verir herhalde anca. dibe çöküp yok olup gitme isteği geliyor. bir şey bekliyorsun ve o olmuyor. olmayınca kötü hissediyorsun, krizlere giriyorsun. ağlıyorsun. olmadığın bir insana dönüşüyorsun, bazen iyileşiyorsun ama iştahın kesiliyor, çevrendeki insanları sevmeye çalışıyorsun, sevdiklerini uzaklaştırmışsın, zaten uzakta olanları sevmeyi bırakmışsın. hayal etmişsin. gerçekleştirememişsin. bir şeyleri hep değiştirmek istemişsin. bazı şeylerin içinden gelmesini beklemişsin. gelmeyince suçu hep başkalarına atmışsın. aslında suçlu olmasa da sorumlu olanlara kin beslemişsin. sonunda hep birilerine ihtiyaç duymuş ancak kaçmışsın.

baş ağrıları ve mide yanmalarıyla baş başa kalmışsın. belki boşa yaşamışsın. sevmeye sevilmeye aç olmak, doyurması en zor noktalardan birisi galiba.

dün annemi arayıp özür dilemek istedim. 'anne özür dilerim, sizinle geçirebileceğim onca boş zamanım varken, onca tatilim varken bile yanınıza gelmediğim için  özür dilerim' yapamadım ki. yapamam da.